Hayat Mağlubu

Dün yeniden yenildim hayat denen ulu hakana...

Bu kez kendim taarruz ettim kuvvetlerimle, ordularının üzerine, cılız bir ümitle... 

Ele geçirmeyi çok istediğim bir bölgesi vardı fakat, stratejik olarak pek mümkün gözükmemekle birlikte,  mantığa da mugayirdi. 

Bütün  kuvvetimle, seni yeneceğim diye haykırdım, birkaç zayıf ve kendimce etkili bulduğum yerli ve milli söz mühimmatlarımla.... 

Hayatın şedit, savaş sanatlarında usta ve oturmuş kadim silahı cevapları karşısında bütün savaş düzenim bozuldu, cümle ordularım dağıldı kelime kelime, savunma hatlarım çöktü ve bozguna uğramış bir halde  yenilgimi tasdik ederek ayrılmak zorunda kaldım masadan... 

Mütemadiyen mağlup olduğum savaşlarımın sonunda inanıyorum ki,  beni diri tutan mücadelem ve bitmek bilmeyen savaşma içgüdüm bir gün mevlanın da yardımıyla,  zaferi getirecektir...

Benim için zafer, kaybetmek pahasına da olsa, haklı olduğum konularda,  mücadeleyi diri tutarak gereken vakitte müdahale yapabilmekten geçmekte...

Şimdi, yenilginin verdiği değersizlik hissini içimde yaşayıp, müşkül mevkiimde kendimi yiyip bitirerek yeisimin geçmesini beklemekten gayri yapabileceğim bir şey yok... 

İnanıyorum ki hayat,  azmim ve mücadeleme saygı gösterecek ve istediğim zaferleri hediye edecek... işte o gün güneş benim için coşkulu bir seramoniyle üzerimden geçecek... Umarım o gün şimdiki hevesim de yanımda olur...

Aramızda mütareke de yapsak bir sürliğine, 

filmin nihayetinde, 

zaman denen yenilmez neferiyle,  

kazanan yine de hayat olacak, 

bu namütenahi muharebede...