Merhaba...
Biliyorum, beklentilerim oldu mevsiminin çok uzağından... Muayyen bir mesafeden fazla yaklaşmak uzaklaşmakmış aslında gönülden... Aramızdaki Millerce mesafeyi hesap etmeden, kuralsız sevdi seni, istihzalı bakışlarla yerdiğin bu adam.
Umutlar besledim zenferide, bahardan muştular getirecek nisan yağmurlarını tahayyül ederek... Gönlüne talipken, ancak şefkatine layık olabileceğimi öğretti zaman... Anladım ki mevsiminden evvel açmak kuruturmuş çiçekleri... hazanda canlı tutmak taşlaştırıyormuş gülmeye hasret çehreleri... Lütfen özrümü kabul et... Sen gittin zaten... al benden de o kadar... sonsuza dek hoşça kal...
Bu bir kaybediş, bu kabulleniş ve bu bir veda... aynı zamanda pişmanlık, aynı zamanda düşüncelerimden ötürü bir günah çıkarma... sürçi lisanım affola... elveda...
