Hayatımda İlk Defa Katıla Katıla Gülüyorum

Uzun yıllar önceydi... 20 yılı aşkın bir süre önce, Nejat Uygur'un bir şiirini okumuştum.  Şiirde kısaca kendi cenaze merasimine katılan insanların neler düşüneceklerine ait öngörülerde bulunmuştu... Şiir gerçekten çok isabetli tespitler içeriyordu ve Nejat Uygur tarafından ustaca izah edilmişti...

Gel zaman git zaman şiir aklıma geldi bir kaç yıl önce... Arama motorlarına aaa o da burada, şu da burada şeklinde aramalar yapmama rağmen bir türlü bulamamıştım...

Geçenlerde bir gazetenin yayınında gördüm ve heyecanlandım. Başlık şu idi... Usta'nın son şiiri... acaba dedim. Bu benim aradığım şiir olabilir mi? içeriğine gidince baktım gördüm ki tastamam benim aradığım şiirdi.

Yeniden ve derin bir hasretle okudum şiiiri...  Gerçekten de usta makamında olmayı  hakeden, realitesi yüksek, erdemli bir kabullenişin şiiriydi bu... Rahmetle anıyorum kendisini...

Usta’nın son şiiri

Biliyorum caminin avlusunda toplanan kalabalık bana değil
Gelen ünlüleri görmek için
‘Aa, o da burda, şu da burda!’ deyip
Beni musalla taşında unutanları görüyorum
Hayatımda ilk defa katıla katıla gülüyorum
Çünkü, kırkım dolmadan unutulacağımı biliyorum.
Yaşlı bir selvi ağacının gölgesinde oturup
Yılların yorgunluğunu çıkarıyorum
Birden önümden sırasıyla Nisa’lar, Tolga’lar, Sadri’ler
Daha birçok sanatçılar geçiyor.
Selam veriyorum, hiçbiri görmüyor.
Sesleniyorum: ‘Anne, ben buradayım. Baba, ben buradayım.’
Sesleniyorum ama kimse duymuyor.
Eşime sesleniyorum: ‘Nerde benim yamalı elbiselerim, boyalarım?’
Çocuklarım burada beni niye yalnız bıraktınız?
Ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum.
Günahımla sevabımla Allah’a sığınıyorum.

Kalın sağlıcakla... 28/12/2016