Masa Başında Bir Münzevi: Ofis Penceresinden Ormana Bakanlar İçin Bir İçsel Yolculuk

Kimi insanlar doğayı sadece hafta sonları hatırlar.

Kimi ise doğayı hiç unutmaz. Çünkü bazı ruhlar, şehirde yaşasa da kırsalda nefes alır.

Bilgisayar başında geçirilen saatler, takvimlerle bölünmüş günler, gürültülü ortamlar…

Tüm bunların arasında bir adam, sessizce çayını yudumlarken ormanın güzelliği düşer usuna.

Klavyesinin tuşları arasında dere şırıltıları saklıdır onun.

Kağıtlara düşen her kalem izi, toprağın kokusunu çağırır belleğine.

O bir ofis çalışanı.

Ama ruhu başka bir yerde.

Kimi zaman bir meşe ormanında,

kimi zaman bir patika yolda,

yalın, sessiz, özgür.

İşiyle barışık biridir o.

Çünkü bilir ki, alın teri kutsaldır.

Ama gönlünde her zaman bir ‘kaçış notu’ yazılıdır.

Görünmez mürekkebiyle içini yakmadan bekleyen bir cümle:

“İlk fırsatta yine yeniden yepyeni geri döneceğim.”

Kimi mesai arkadaşları onu içine kapanık zanneder.

Oysa o, yalnızca içinden konuştuğu şeyleri kalabalıkların anlayamayacağını bilir.

Bir ekranın karşısında otururken, zihninde sararan yaprakları sayar.

Telefon çaldığında irkilir; çünkü o sırada içinden bir kuş uçurmuştur belki de.

Akşam olduğunda herkes çıkıp giderken o biraz daha kalır.

Pencereye yaklaşır.

Bir ışık süzülür masasına, uzaklardan gelen.

Ve o an içinden bir fısıltı geçer:

“Bu masa bir gün ağaca dönüşecek.

Bu sandalye bir taşa...

Ve ben, yine orada olacağım.

onunla arama girenlere  sırtım dönük .”

Sonsöz

Eğer sen de bir ofiste otururken ormanları özleyenlerdensen, yalnız değilsin.

Her sabah metroya değil, sabah sisine uyanmak isteyenlerdensin belki de.

Her çay molasında biraz daha dağlara yaklaşanlardansın...

Ve bu yazı, işte tam da senin için yazıldı.

Çünkü bazı insanlar doğaya değil, doğa onlara aittir.

Her gün masamın başında, o pencereden baktığımda;

Bir parça huzur, bir tutam özlem saklıdır içimde.

Çayın buharında doğanın kokusunu duyarım,

Radyonun eski tınılarında ise kaybolurum bir an.

Çünkü bilirim, ne kadar uzak olsak da;

Doğa her daim bizimle, kalbimizin en derin köşesinde.

Ve ben, o sessiz patikada yürüyen bir ruh olarak,

Bir gün gerçek anlamda özgürlüğe kavuşacağım.

O güne dek, bu hayal bana yeter.

---