İnsanlar, beğenmedikleri bir hareketle karşılaştıklarında, öfkelenebilir, üzülebilir, tartışabilir, sesini yükseltip bağırabilir, kavga edebilir ve hatta en kötüsü de, sevip saydığı bir insana karşı küsme eylemi başlatabilir.
Buraya kadar yaşananlar, tasvip edilmese de beşerin istem dışı karekteristik özelliklerinin dışa vurumudur.
Tartışma öfkeli boyutlara ulaştığında Herakleitos'un; " Mutluyken söz verme, üzgünken cevap verme, öfkeliyken karar verme." şeklindeki tavsiyesine uyarak, istenmeyen sonuçların bir nebze önüne geçmiş oluruz...
Tartışmanın harı geçtikten, muhatabımızı kırıp döktükten ve sinirimizi yendikten sonraki geri dönüşümler çok önemli.
İnsan kendisiyle hesaplaşır, yaptıklarından ve söylediklerinden pişman olur, suçluysa özür diler, haklıysa affetme büyüklüğünü gösterip hiç bir şey olmamış gibi tavır sergileyebilirse ne mutlu ona...
Hem, kendini affetmeyen bir insanın bütün kusurları affedilebilir diyen Konfüçyüs usta böyle diyorsa orada durmak lazım...
Bir de hata üzerine söylenmiş en güzel sözlerden biridir, "hata tekrar etmesi halinde hatadır" cümlesi...
kalın sağlıcakla
