insanın zoru

B

izi rahatsız eden konulara, hepimizin ayrı tahammül seviyesi vardır. O seviye ihlal edildiği anda verilemeyen tepkiler, insanın iç dünyasında birikerek bir süre sonra yıkıma sebep olur…

Çaresiz kaldığımızda, Kimi zaman neşemiz olmaz, kimi zaman yaşamdan tad almaz, kimi zaman da göz pınarlarımızdan yağmur misali boşalır çaresizlik.

Göz yaşlarımızın yüzde biri su iken yüzde doksan dokuzunun duygu olduğunu düşünürsek, ağlamanın insanın ruhunda meydana getirdiği tahribatı daha iyi kavramış oluruz…

Psikolojik baskıyla yıldırma politikası izleyenlerin, bunu bizim iyilimiz için yaptığına kanaat getirmiş olsak, ikinci bir şansı hakediyor diye kandıracağız kendimizi fakat genellikle öyle olmuyor… ayrıca sineye çektiğimiz her sabır, sinsi bir şekilde içimizi kemirip yavaş yavaş bağışıklık sistemimizi çökertiyor…

Öğrendim ki, hayattaki en zor şeylerden birisidir insanın zoru… Buzun bir erime derecesi, taşın bir kırılma noktası ve demirin bile bir erime ısısı varken, mobbing uygulayan, sizi yormaya ve boğmaya azmetmiş birinin insaf noktası yoktur çoğu zaman… varsada göstermez zulmüne halel gelmesin diye…

Çoğu zaman, kendimizden başka teselli verecek dostumuz yoktur maalesef. Kendimizi teselli etmeye çalışmak umumiyetle teskin eder bizi… İnsani değerlerden nasibini almamış, merhametsiz, statüsünü etrafındakilere tahakküm makamı gibi despot bir yönetim sergileyen erdem yoksulu insanları tanıdıkça, "Allahım bizi ve sevdiklerimizi iyi insanlarla karşılaştır " diye dua ediyorum.

Gönül insanı Yunus Emre’nin; “Sen Doğru Olda Varsın Sanan Eğri Sansın. Lakin Sakın Unutma ki Sen Kendini Birşey Sanmadığın Sürece Doğru İnsansın.” dizeleriyle rehabilite etmeye çalışıyorum, öfkeden kabarıp taşmak üzere olan yüreğimi…

10/09/2015