18. Dönem Anavatan Partisi İlçemiz Milletvekili Ertuğrul Özdemir, kızım miray ve benden müteşşekil ekibimizin doga yuruyusu macerası, yine Ertuğrul Özdemir abiye ait araçla, sabah saat 8:30'da başladı...
İlk önce Ertuğrul Özdemir Abinin evinin yanında yarım saat gibi bir süre bekledik... O esnada boş durmadım tabi... Ertuğrul abinin evi ve çevresi, seyredilesi bir güzel manzaraya sahipti... (Ertuğrul Abime buradan sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.)
Ardıç, Hanut, Gülbahçe, Direkli karayolunu kullanarak, 1 saati aşkın bir süre sonra Gölköy'e ulaştık... Gölköy'de Ertuğrul abinin tanıdığı, otobüs yazanesi bulunan bir arkadaşını ziyaret ettik...
Bize orada çay ve simit ikram ettiler... simit klasik sert kabuklu ordu simidi gibiydi ancak daha ince ve daha gevrekti... kahvaltı yapmadığım için bir tanesi kesmedi tabi... ayrıca simide hakkını teslim etmek lazım, gerçekten ben hayatımda bu kadar lezzetli bir simit yemedim desem abartmış olmam...
Doğa yürüyüşü esnasında yemek molalarında atıştırmak üzere, benim de etkili tanıtımımla Ertuğrul abi 5 adet simit aldı... :)
 |
| Karadere Kanyonu |
Daha sonra Giresun ve Ordu'dan gelen gezginlerle buluşup, Karadere vadisine gitmek üzere daha önceden Necmettin Güney hocamız tarafından kiralanan minibüsle Karadere kanyonuna hareket ettik...
Yolculuk esnasında 11 yaşında olan kızımın o kanyonu yürüyerek geçemeyeceği, bizi arabada beklemesi gerektiği ve daha sonra uluvahta yaylasında buluşmamız konusundaki fikirleri, kızım elinin tersiyle iterek, hayır ben yürürüm ben buraya yürümek için geldim diyerek, konuya son noktayı koydu...
yürüyüş önce inişle başladı... oldukça dik olan iniş yolunda, dar patika yollardan ve eğimli fındık bahçelerini katederek karadere vadisinin ilk ve en büyük şelalesine ulaştık...
Manzara muhteşemdi... hemen makinalarımıza sarılıp tetiklere basmaya başladık... yolumuzun uzun olması nedeniyle daha fazla uzun pozlama yapmadan selalelere yürüşümüze start verdik... Oldukça dik ormanlık alanlardan geçtik... gördüğüm manzaralar büyüleyici güzellikteydi. Bu güzelliklere kayıtsız kalamadığımız için sık sık molalar verip vadinin çevresini fotoğrafladık...
Ekip arkadaşlarımız arasındaki samimiyet ve yardımlaşma görülesiydi...
Zaman zaman yorgunluktan şikayet etmedik desem yalan olur... Kanyonun dik olması ve sürekli tırmanmak zorunda kalıyor olmamız hamlamış vücudumuzun erken yorulmasına sebep oldu...
Yanımıza yiyecek bir şey almayarak arabada bırakmıştık... çok acıkmıştım... smitler ve çantamdaki envai çeşit yiyecekler gözlerimin önünde uçuşa geçtiler...
Ekibin en zayıf halkası bendim galiba... çünkü sürekli en arkada ben kalıyordum... yürüyemediğimden değil daha fazla fotoğraf çektiğimden diyeceğim ama bu da çok inandırıcı olmayacak...
Parkurun sonuna doğru sol dizimin hemen üst bölgesinde yorgunluğa bağlı kramp oluştu... üzerine basamadım... dinlendim dinlenmesine ama grupla aram iyice açıldı...
Kendim için endişelenmeye başladım... uluvahta yaylasına ulaşmıştım ulaşmasına ama görünürde kimse yoktu. Bulunduğum yerin hemen üst taraflarında olduklarını hissediyordum ancak ya orada değillerse, onların yerine koyun köpekleriyle karşılaşırsam... bu ihtimal beni oldukça tedirgin etmişti...
Telefon açmak istemiyordum çünkü gurur yaptım:) neyse uzun sürmedi bu gurur hali... Ertuğrul abiyi aradım... üst tarafındayız bekliyoruz dedi...
o arada kızım da oldukça endişelenmiş ve babaaaa diye bağırmaya başlayınca harekete geçip son bir hamleyle onlara ve mutlu sona ulaştım...
Bu guzel organizasyona bizleri de dahil eden Necmettin hocama ve tum ekip arkadaslarina, (kızıma rehberlik eden, baban zaten kendini zor götürüyor, sen gel benimle deyip onu taşıyan sevgili abim Mustafa Aydın'a) kendi adima tesekkur ediyorum... Onları tanimak ve aktivite gerçekten cok guzeldi... Ayrica doga yuruyusumuzdeki guzel anlari en guzel sekilde yansitan fotograflar icin tesekkur ediyorum... Tekrar gorusmek dilegiyle...
Necmettin Güney Hocamızın Objektifenden En Güzel Gezi Fotoğrafları için lütfen Tıklayınız...
