Kıştan yaza insan başka türlü çıkardı. Çoğu şişmanlamış, rengi ağarmış ve harikulade bir surette büyümüş olarak... Bana Öyle gelirdi ki, çocuklar yalnız kışın büyürlerdi...
Ölmeye, yahut bir şey, iyi bir iş veya hareket yapmaya karar vermiş köylü yüzü kadar donuk, soğuk ve ciddi hiçbir yüz görmedim. Bugün aynı yüzü mahpusu bekleyenlerin yüzünde gördüm. Yalnız o eski silahlarla geldikleri günkünden daha şendiler. Hatta aralarında şimdiden sarhoşlar vardı. Bunlar daha çok gençlerin arasındaydı.
-Adaçayı mı? dedi.
-Adaçayı, adaçayı, dedim.
Adaçayı kışların ve sonbaharların, yağmurların ve karların bir ilkbaharıydı. İçinde sıcak bir iklim taşıyan mavi ve kırmızı benekli, beli kıvrak ve ince çay bardağı hafızama karşı bir mevlit gecesi, bir ölünün kırkı, bir tekin değildir kokusuyla tütüyor ve balıkçılar poyrazın sertliğinden, ekmekten, kırık sandallardan bahsediyorlar. Sultana papatya suyuyla sararttığı saçlarını burnuma dokunduruyordu. O zaman adaçayının kokusunu unutuyorum...
Kışın ortasında bir gün memleketten Ramo’ya şöyle bir mektup geldi: “Hepimiz iyiyiz, sana duacıyız,” diyordu mektupta. “Kardeşini Haso bacağından vurdu. Oğlan yatalak oldu, Öldü. Çok üzüldük, ama nidersin... Ondan sonra eşek hastalandı, sancılandı, şişti, geberdi. Ne yap Yap; bize para gönder. Erkeksiz yapıyoruz ama eşeksiz edemiyoruz. On on beş lira gönder, bir eşek alalım ” ツ
Yorum Gönder
♡ Yorumlarınıza en kısa sürede geri dönüş yapılır.
♡ Üyeliğiniz yoksa dahi anonim profili seçerek yorum yapabilirsiniz.