Samimiyet

---

İçerliyorum; eğer onlara gereken güveni verebilseydim, kuşların avucumda yem yemelerini sağlayabilirdim...

Kuşcu baba gibi hayvanlarla gönül bağı kurup güvercinlerin beni sevmesini ve tereddüt göstermeden omzuma inmelerini isterdim...

balıklarla duygusal bağ kurarak onlarla dost olabilen naif insanlar bile varken bu alemde... gectiğimiz günlerdeki büyük kışta, kuşlar için balkonumun bir köşesine bir avuç bulgur bile bırakamamış olmak ne menem üzücü bir durum değil mi?...

 “Dağlara Buğdaylar Serpin Müslüman Ülkede Kuşlar Aç Demesinler”  Hz. Ömer

kuşlarla simidini paylaşabilen amcaların yüzüne yansıyan mutluluğa imrenmemek ne mümkün...

Arka bacaklarında problem olan kuzusuna protez bacak takarak onun sevincine ortak olan ince ruhlu insanları da gördük haberlerde...

Kanatlarını açarak çocuğun boynuna sarılan tavukların bu samimiyetini gördükçe hangi yürek erimez, kızgın tavayla temas edince eriyen yağlar gibi...

Oysa biz öylemiyiz... hangimizin içerisinde bir demet sevinç yumağı oluşuyor bir büyüğümüzü, komşumuzu ya da bir tanıdığımızı görünce...

Halbuki biz konuşararak anlaşan canlılardık... Şimdi konuşarak canavarlaşıyor kırıyoruz çevremizdekileri...

Vazgeçtim beni görünce sevincinden yüzünde tebessüm aramaktan bir dostun, beni gördüğüne memnun olup şımaran bir kedi bile yok yörüngemde...

Anladım ki samimiyet ve yardımsever biri olabilmek, oğrenilebilen bir şey değilmiş... çok yazık... bir eski serzenişten... ;)

Fotoğraf Kaynak

---