Muşmula görünce rahmetli nenem gelir aklıma... çok severdi... ve umumiyetle zulasından göynümüş diye tabir ettiğimiz iyi olgunlaşmış muşmulalar eksik olmazdı... bazen kendisi ikram eder, bazen de biz kendi başımızın çaresine bakardık... :|Şimdi düşünüyorum da; serenderinde sakladığı ikramlıklarını, dünyanın en güzel hissini yaşamak için muhafaza ettiğini anlıyorum... çünkü bu ikramlıkları torunlarına verdiğinde, onların yüzlerindeki gülümsemenin sebebi olduğunu görüyor ve mutlu oluyormuş neneciğim....
