... Fakat, öyle insanlar vardır ki, yalnız yaşıyamazlar. Ben, bunlardanım. Yalnızlık, akşamları evde ateş başında yalnız kalmak beni korkunç bir ıstırap ile doldurur.
Bana öyle gelir ki, yeryüzünde yalnız, müthiş bir surette yalnızım. Fakat, etrafım müphem tehlikeler, meçhul ve korkunç şeylerle sarılmıştı. Beni "komşumdan, tanımadığım komşumdan ayıran duvar, bizi pencereden gördüğümüz yıldızlar kadar biribirimizden uzaklaştırır. Beni bir nevi sıtma, bir sabırsızlık ve korku sıtması yakalar. Duvarlardaki sükût beni korkutur. Yalnız yaşanılan odanın siletine kadar derin ve hazindir. Bu, sade vücutların etrafında bir sükût değil, ruhun etrafında bir sükûttur. Eşyadan biri çıtırdadığı zaman, insan, kalbinin içine kadar titrer. Çünkü bu mağmum evde beklenilen hiçbir gürültü yoktur.
Kaç defa, sakit, hareketsizlikten sinirlenip korkarak kendi kendimle lâkırdı etmeğe, sırf gürültü etmek için rabıtasız, mânâsız kelimeler telâffuz etmeğe kalkmışımdır. Sesim, o vakit bana o kadar garip geliyordu ki, ondan da korkuyordum. Boş bir evde kendi kendine konuşmaktan daha korkunç şey olur mu? insanın kendi sesi bir başkasının sesi, sebebi olmadan, hiç kimseye, hiçbir kulağa hitabetmeden, boş havanın içine söylenen meçhul bir ses gibi gelir. Çünkü, o, daha evin yalnızlığı içine düşmeden evvel, insan, hangi sözlerin ağızdan çıkacağını bilir. Kelimeler sessizlik içinde meşum bir ahenkle ihtizaz ettikleri zaman, öyle sanır ki, onlar bir aks-i sadadan, dimağımızın yavaşça telâffuz ettiği kelimelerin garip aks-i sadasından başka bir şey değildir.
→ Reşat Nuru Güntekin'in Olağan İşler isimli eserindeki İtiraf başlıklı hikayesinden bir bölüm okudunuz...
Çok etkileyici bir bölümmüş. Şu aralar üzerinde kafa yorduğum bir konu, insanın yalnızlığı. Kitaptaki diğer hikayelerde böyle etkileyici ise alınacaklar listesine ekleyeyim hemen.
YanıtlaSilTeşekkürler.
Yalnızlık hakkındaki yazıları ben de çok seviyorum... Kitapla ilgili ayrıntılı fikre yayınladığım alıntılara bakatak sahip olabilirsiniz... Yorumunuz ve yakınlığınız için teşekkür ederim...
SilBir an yazinin size aot oldugunu dusundum,doğrusu kaleminiz benziyor.
YanıtlaSilFotoğraflar da çok güzel yanı okuduğum yazıyı bir nevi canlandırdı gözünde sanki.
Tesekkir ederim.
Reşat Nuri Günteki'nin kalemine benzetilmek bile büyük bahtiyarlık... Layık gördüğünüz mertebe için ve kıymetli yorumunuz için teşekkür ederim... 👍👋
SilBen fotoğrafları gördüğümde aklıma anneannemlerin köy evi geldi. Gaz lambası, kilim. Çocukken gaz lambası eşliğinde akşamları otururduk. Onlar yoklar şimdi. İçim sızladı. Sanırım yalnız kalmışım.
YanıtlaSilÇocukluğunuzun acı tatlı hatıralarını gözünüzde canlandırarak içinizin sızlamasına üzüldük ancak bu vesiylele onları anıp arkalarından güzel dilekler yollamamıza da vesile oldu... Ebediyete uğurladıklarınız için mevladan rahmet niyaz ediyorum... Fakat alttaki realiteden sonra içimiz daha da sızlayacak... Mevlam her şeyin hayırlısını nasip etsin hepimize
Sil* * *
Saval, çıplak ve boş hayatını düşünüyor. Çocukluğunu, o uzak mazideki evini ve ailesini hatırlıyor. Sonra, mektebini, akşam azatlarını, Pariste Hukuk tahsil ettiği zamanı aklına getiriyor. Nihayet, babasının ölümünü görüyor. Hukuk tahsilinden sonra annesinin yanına dönmüştür. îhtiyar anne ile genç oğul, hiç fazla bir şey istemeden sakin bir hayat yaşamıştır. Sonra, o da ölmüştür.
Hayat ne hazin şeydir. Annesinin ölümünden sonra, Saval, yapayalnız kalmıştır. Bir zaman sonra ölüm sırası ona da gelecektir. O da ortadan kaybolunca her şey bitmiş olacaktır. Yeryüzünde artık bir Mösyö Pol Saval kalmıyacaktır. Ne korkunç şey... O vakit, başka insanlar yine yaşamağa, sevişmeğe, gülmeğe devam edeceklerdir. Evet, başkaları eğlenecekler ve o, ölmüş bulunacak.
Bu ezelî ölüm kanaati karşısında gülmeğe, eğlenmeğe, mesudolmağa kuvvet bulmak çok garip bir şey de ğil mi?
Bu ölüm, sadece muhtemel bir şey olsaydı insan, yine ümide koyulabilirdi. Fakat, o, zaruri, gecenin gündüzü takibetmesi kadar zaruri bir şeydir. Hiç olmazsa hayatını bir şeylerle doldurmuş, bir şeyler yapmış olsaydı, her cinsten birtakım maceraları, büyük zevkleri, muvaffakiyetleri bulunsaydı...
Fakat, hayır. O, bunlardan da mahrumdu. Aynı saatlerde yatıp kalkmaktan, yemek yemekten ba şka bir şey yapmamıştı. Hayatı altmış iki yaşına kadar hep böyle geçmişti.
* * *
Reşat Nuri Güntekin / Olağan İşler / Pişmanlık
Ahh o yalnizlik duygusu aslinda en cok hayalini kurdugum sey iki senedir yogun sekilde.ben severim yalnizligi.hatta oyle haller zamanlar vardirki insan mutlaka kendi kendisine kendiyle basbasa kalmali kalabilmeli..muhakkak yalnizliga vakit ayirmali cevresinde kimse olmamali.tadini cikartmali o yalnizligin keyfini surmeli..
YanıtlaSilZira insan surekli cevresinde bir yogunlukla yasayinca ister aile olsun ister konu komsu eş dost akraba hic farketmez kendisini muhakkak ihmal ediyor.her arzusunu oteliyor kendisine dair olan.hep baska zamanlara diye erteledigi yiginla sey birikiyor.peki o hangi zaman?? ertelenenlerin yapilacagi o mechul sure ne zaman gelecek.velhasil yalnizliga hasret yasayanlarda var bu dunyada;)
Esasen ben yalniz kalmaktan korkanlarin hayati boyunca kendi kendisine yetememis insanlar olduklarini dusunsemde mevzu cok su kaldirir bu boyuta gecince.uzarrr gider tartisilir hale gelir.oda baska bir uzunnn yorumun yazinin konusu olsun kisa keseyim:)
Evet tadında yalnızlık korkulacak bir şey değil aksine vücuda iyi gelen ilaç gibi ruha olumlu tesiri vardır... Vicdanınla başbaşa kaldığında yaşayacağın pişmanlık duyguları ve kayngın yoksa büsbütün rehabilite eder yalnızlık... Kalabalık ortamların bizde bıraktığı kırgınlığı, kızgınlığı, alınganlığı ve gerilimleri alır götürür yalnızlık...
YanıtlaSilYalnızlık üzerine düşüncelerinizi paylaştığınız için de size teşekkür ediyorum... ihtiyaç duyduğunuz her anınızda kendinizle başbaşa kalabileceğiniz keyifli anlar diliyorum... sağlıcakla ve huzurla kalın...