İnsanlar Güzel Şeyleri Mahveder

Eylül2019 / Eminönü

Bugün yeni bir şeyler yazmalıyım... Yazacaklarım yeni olmayabilir ya da biteviye sürüp giden teraneler olabilir... İçerisinde bir tek farklı kelime, bir tek anlamlı cümle ihtiva etse ya da bir tek yaşanmışlığın duygusunu doğru izah edip hafifleme hissetsem bu kâfi...

Nihayetinde yazılarımızı ulaştırabildiğimiz yüzlerce karimiz maalesef yok... beşler onlar yirmiler elliler denk gelir okursa amenna... Maksat okunmak fakat hedef değil... Hedefim iç  dökmelerimden müteşekkil bir şeyler neşretmek... Bu son ayların bu acayip zulmü neydi bana karşı? tarzında yakınmalara da girmek istemiyorum... Melal verici hallerimi  yazayım istiyorum fakat Hz. Ali; " Küçük dertleri büyüten (şikâyet eden) kimseyi, yüce Allah [celle celâluhü] büyükleri ile cezalandırır." şeklinde nasihat Buyurduktan sonra ruh elemlerimi ne cürretle yazabilirim?

Kimsenin iç alemine karışma,
Kimseyi iç alemine karıştırma.
Kimseye iç alemini açma,
Gizli tut, yan ama tütme...

Diyen ibn Haldun'un buyurduğu bu öğütleri nasıl gözardı edip hislerimi pazar ederim...

"Her şey bitti mi? Zannetmem... Yalnız bir müddet dinlenmek ve birbirimizden uzak kalmamız lazım." diyen Sabahattin Ali gibi bir düşünce arız oldu zihnime... Yine "Bir şeyler hala mümkün ama artık mühim değil" diyen Yunus Emre Gökçe gibi boşvermişliğim üzerimde mi ne?

Ben yine de; "ipe sapa gelmez hayaller kuracağım. Ama bunlar olmazmış varsın olmasın" diyen  Turgut Uyar gibi beni besleyecek ve manen de olsa beni mutlu edecek hayeller aleminde yaşamaya devam edeceğim... Hiç hayal kırıklığına uğramamış olanlar, hiç ümit beslememiş olanlardır demiş şair... Tahayyül kırıklıklarımız bizi halay gibi her yere götürür...

Her halini anlatan değersizleşir.
Herkese güvenen yolda kalır.
Her sırrını açığa vuran yalnızlaşır.
Her meziyetini ortaya döken tükenir.
Her bildiğini söyleyen cahil addedilir.

Diyen Farabi'nin bu sözleri üzerine ben ne yazabilirim ki... Her halini anlatan değersizleşiyorsa bize de tevekkül etmek düşer ki bu beni yazmaya iten yegane itici güçtü... Kapatıyoruz paydos mu diyeceğim?... 

“Gez ve kimseye söyleme; gerçek bir aşk hikayesi yaşa, kimseye söyleme. Mutlu ol, kimseye söyleme; insanlar güzel şeyleri mahveder.” Diyen Halil Cibran'ın bu nasihatlerini nereye koyayım... Hayır Halil Cibran'a hak verecek olursam susmuş isimli bir film karekteri vardı onun gibi olmalı, bir sandalyeye oturmalı, dinlemeli, gözlemlemeli ve gülümsemeliyim... Şu da bir gerçek ki insanlar güzel şeyleri mahveder... Kafam karıştı... Yazdıklarımı tekrar okuyup bunlardan bir cacık olur mu diye bakıp karar vermeliyim... Yazmalı mıyım, anlatmalı mı? Gerçek dışı olaylar diye tabir ettiğimiz ütopik şeyler mi karalamalıyım... Ya da olmasını istediğim güzel şeyleri mi kınamalıyım... Başıma gelsin kınadıklarım... Ya da ben; "Ben çayımı içtikten sonra dünyanın canı cehenneme!" diyen Dostoyevski gibi çay mı içeyim...

"Mutsuzluğu seviyor, ondan besleniyor, onunla gaza geliyor, kendimizi iyi hissediyoruz. Mutlu insanları iğnelemeyi, yok etmeyi seviyoruz." Demiş Ayşe Özyılmazel... Öyleyse sevdiğimiz şeylerden beslenmeyi bırakıp kendimizi iyi hissedecek başka duygular icat etmemiz gerekiyor...

Hiç kimsenin ilgisine ihtiyaç duymadığın gün, olgunlaşırsm. Hiç kimseden beklentiye girmediğin gün, yara almazsın. Hiç kimseye bağımlı kalmazsan kazanırsın.  Osho

Bol iktibaslı, susmayı öğütleyen, yaşadıklarımızı kendimize saklamamız lazım geldiğini buyuran bir içerik oldu sanırım... Biraz da dağınık... Olsun du... Hazineler dağınık (bataklık) yerlerin içerisinde bulunur diye de bir söz işitmişliğim mi vardı da böyle söyledim şimdi... Bilmiyorum... Fakat sanki dağınıktık ta daha mutluyduk meailinde bir şeyler kalmıştı beynimin çeperlerinde... Sıkıntı ve musibet günahlarımıza kefaret olur inşallah... Sağlıcakla kalınız efendim...

---