ida­rei ör­fi­ye ilanı

@sessizokur_

Cad­de­de ras­ge­le ve hız­lı yü­rü­yor­dum. Ben­de de ağ­la­ma is­ti­da­dı var­dı. Yut­kun­dum. Ru­hi bir ta­kal­lüs­le he­ye­can­la­rı­mın bü­tün men­fez­le­ri­ni tı­ka­ma­ğa ve içim­de ida­rei ör­fi­ye ilân et­me­ğe ça­lı­şı­yor­dum.

Ey de­li he­ye­can­la­rım, ge­ce­nin bu saa­tin­de, şu­uru­mun üs­tün­de gez­me­niz ya­sak! Yor­gan­la­rı­nız­dan baş­la­rı­nı­zı çı­ka­ra­yım de­me­yi­niz. Her tür­lü coş­kun­luk­la­ra pay­dos!

Göz­le­ri­mi dı­şa­rı­ya çe­vir­dim. Ka­ran­lık bir so­ka­ğın kö­şe­sin­de şo­fö­rü uyu­yan bir oto­mo­bil. İle­ri­de ba­şı önü­ne dü­şük ve kol­la­rı sar­kık bir adam göl­ge­si. An­sı­zın çı­kan ve yer­den bir ga­ze­te kâğı­dı­nı kal­dı­ra­rak ba­na doğ­ru sa­vu­ran bir rüzgâr. Yağ­mur dam­la­la­rı. Bir du­va­rın di­bin­de ge­ri­ne­rek ağır ağır ye­rin­den kal­kan ve bir so­ka­ğın içi­ne doğ­ru hız­la ko­şan bir kö­pek. Uzak­lar­da bir hav­la­ma. Lâmba­lar­da ve ta­belâlar­da sal­lan­tı. Dar so­kak­lar­dan çı­ka­rak, ufkî bir su­ret­te yolke­sen ek­şi ko­ku­lar.


Te­pe­ba­şı. Ote­li­me gir­dim ve oda­da, so­yun­ma­dan ev­vel, uzun müd­det ha­re­ket­siz dur­dum. “Ev­le­ni­niz ço­cu­ğum, be­nim ya­şım­da yal­nız ya­şa­ma­nın ne ol­du­ğu­nu bi­le­mez­si­niz.” Göz­le­rim ya­ta­ğın so­ğuk be­ya­zın­da. Kı­mıl­da­mı­yo­rum. Ku­lak­la­rım çın­lı­yor. “O va­kit ba­na öy­le ge­lir ki yer­yü­zün­de ya­pa­yal­nı­zım, meç­hul şey­ler, be­lir­siz teh­li­ke­ler­le çev­ri­li, müt­hiş su­ret­te yal­nız.” Şim­di böy­le bu. Ge­ce­nin sükûtun­dan umul­ma­ya­cak ses­ler icat edi­yo­rum. Uzak­lar­da bir hay­kı­rış be­nim is­mi­mi ça­ğı­rı­yor gi­bi...

Peyami Safa'nın, Bir Tereddütün Romanı isimli eserinden  bir bölüm okudunuz...